Van ons allemaal sinds 1968

De lach van deze jongen is zo aanstekelijk, dat we de neiging voelen om terug te lachen. Zijn pretogen en warrige haardos verlevendigen het beeld nog meer. Zo'n knap getroffen lach is zeldzaam in de 17de-eeuwse schilderkunst, en dit exemplaar is beslist een van de leukste. Frans Hals beheerste als geen ander de techniek om zijn figuren levensecht neer te zetten. Ondanks dat realisme gaat het hier niet om een portret, maar om een zogeheten tronie, een studie van een lachend kind.

Waarom gesteund

Het Mauritshuis bezat lange tijd van Frans Hals alleen portretten. De aankoop van deze fraaie, spontane jongenskop in 1968, tilde de Hals-collectie in één klap naar het gedroomde niveau. Het museum kon de Lachende jongen echter niet direct permanent tonen. De verkoper, Anne-Marie barones de Goldschmidt-Rothschild, was erg aan het schilderij gehecht, en had daarom bedongen dat de Lachende jongen jaarlijks negen maanden bij haar thuis moest blijven hangen. Tot de dood van de barones in 1973 reisde het schilderij daarom tussen Parijs en Den Haag. Daarna verhuisde de Lachende jongen definitief naar het Mauritshuis.