Beschrijving

De Duitse schilder Neo Rauch mag worden gerekend tot de meest toonaangevende kunstenaars van dit moment. Als exponent van de zogeheten Neue Leipziger Schule werkt Rauch in een zeer eigen surrealistische stijl, waarin traditie en moderniteit op virtuoze wijze zijn geïntegreerd. Hij spiegelt ons de wereld voor als in een theater, een theatrum mundi, met zelfverzonnen decors en figuren die een rol spelen in een verhaal dat geschiedenis en actualiteit onlosmakelijk met elkaar verbindt. Gewitterfront is hiervoor een representatief werk, waarin Rauch onder andere verwijst naar Die Blechtrommel, de knieval van Willy Brandt in het getto van Warschau en de nachtvlinders van een bekend gedicht van Goethe.

Waarom gesteund

Hoewel het internationale belang van de schilderkunst van Neo Rauch ook in Nederland wordt erkend, is zijn werk in Nederlandse musea slechts beperkt vertegenwoordigd. De aanwinst is een fundamentele verrijking van de collectie van Museum de Fundatie, dat zich de laatste jaren nadrukkelijk profileert als huis voor Duitse kunst.

Met dank aan

Aangekocht met steun van de Vereniging Rembrandt (mede dankzij haar Titus Fonds), de BankGiro Loterij, het Mondriaan Fonds en het VSBfonds

Titus Fonds

Vragen

Valt je iets op? Of heb je extra informatie over dit object? Laat het ons weten!

Bulletin

Het theatrum mundi van Neo Rauch

Bulletin van de Vereniging Rembrandt, zomer 2017, pp. 37-40

Download

Bekijk het werk in context

1 / 3

Der Vorhang

Neo Rauch behoort tot de Neue Leipziger Schule. Deze schilders kregen hun opleiding in de DDR, maar maakten carrière in het verenigde Duitsland van na de val van de Muur in 1989. Het werk van Rauch wortelt in de westerse kunsttraditie en laat een synthese zien van romantiek en surrealisme. Der Vorhang is een goed voorbeeld van de manier waarop hij als in een bizar toneelstuk heden en verleden met elkaar verbindt. Het schilderij weerspiegelt de worsteling van de kunstenaar met zijn (Oost-)Duitse identiteit.

Neo Rauch, Der Vorhang, 2005. Olieverf op doek, 275 x 424,5 cm. Stedelijk Museum, Amsterdam

2 / 3

Meisjesportret

Werner Tübke (1929-2004) geldt als de belangrijkste schilder van de DDR. Met Wolfgang Mattheuer en Bernhard Heisig vormde hij de Leipziger Schule. Zijn eerste staatsopdrachten dateren van de jaren 1950. Tübke’s werk voor de DDR maakte hem omstreden, maar hij was geen propagandakunstenaar. Door actuele onderwerpen te vertalen naar tijdloze allegorieën in een historiserende stijl tilde hij zijn kunst boven de politiek uit. Meisjesportret is een voorstudie voor Arbeiterklasse und Intelligenz, een opdracht van de Karl-Marx-Universität in Leipzig. Het portret wordt ook wel de Mona Lisa van Leipzig genoemd.

Werner Tübke, Meisjesportret, 1970. Aquarel op papier, 59,2 x 48,3 cm. Museum de Fundatie, Zwolle

3 / 3

Saale-Tal

In 1969 was Peter Angermann (1945) een van de oprichters van YIUP-Gruppe, die de overdreven verering van kunstenaars bekritiseerde, in het bijzonder van Joseph Beuys, zijn docent op de kunstacademie van Düsseldorf. Angermann wilde de zogenaamd achterhaalde schilderkunst in ere herstellen. Met zijn expressionistische doeken toonde hij zich zeer maatschappelijk betrokken. Saale-Tal lijkt een min of meer neutraal landschap, dat door het tekstbord achter prikkeldraad echter een politieke lading krijgt: 'Die UDSSR und die DDR bleiben in ewiger Freundschaft verbunden.'

Peter Angermann, Saale-Tal, 1979. Olieverf op doek, 170 x 200 cm. Centraal Museum, Utrecht