Van ons allemaal sinds 1981

Een vrouw ligt in een ligstoel op een balkon, met in de achtergrond een mediterrane tuin. De zon schijnt op haar naakte lichaam. Het onderwerp kan nauwelijks klassieker, maar de uitvoering van dit werk maakt het een late echo van het kubisme, de stroming waarvan Picasso in de vroege 20ste eeuw een van de grondleggers was. Dat zit hem vooral in het lichaam van de vrouw, dat vanuit verschillende kanten is afgebeeld en deels is teruggebracht tot geometrische vormen. Met haar zorgeloze dolce far niente heeft de Femme nue het hart van menig museumbezoeker gestolen.

Waarom gesteund

Edy de Wilde, directeur van het Stedelijk Museum van 1963 tot 1985, had al enkele spraakmakende aankopen voor zijn museum gedaan toen hij in 1981 aanklopte voor een bijdrage voor Femme nue devant le jardin. Het bestuur van de Vereniging Rembrandt reageerde onmiddellijk enthousiast. Picasso geldt immers als een van de meest veelzijdige en invloedrijke kunstenaars uit de 20ste eeuw, en met twaalf schilderijen in Nederlandse musea – waarvan geen één uit de laatste twintig jaar – was hij destijds niet bijzonder sterk vertegenwoordigd.